Welke ervaring van de afgelopen vakantieperiode was voor jou betekenisvol?

Voor mij was dit in ieder geval de, laat ik zeggen, boeiende vakantieweek met mijn zoontje van 7 in het Zuid-Limburgse Simpelveld… Graag deel ik met jou een paar waardevolle communicatielessen uit dit deel van mijn zomervakantie van 2018.

Voor het eerst gingen Waldemar en ik met z’n tweetjes een week kamperen. Manlief moest de eerste drie weken van de zomervakantie namelijk nog werken voordat wij gedrieën de Oostenrijkse bergen in zouden trekken. Afijn, wat hadden wij ons er samen op verheugd! Toegegeven, ik misschien iets meer dan mijn zoon; ik wist immers wat voor een leuks ons te wachten stond. En de bewuste zaterdag vertrokken we, de auto tot de nok toe volgepakt. De heenreis verliep zeer voorspoedig. Ramen open, meezingen met luide muziek en bij aankomst een ijsje. So far, so good.

Maar… eenmaal daar bleken de zinderende warmte, het tekort aan slaap en het ontbreken van vriendjes van zijn leeftijd een onverwachts pittige interactie tussen hem en mij op te leveren. OEF! Halverwege de week bereikte ik als moeder een cruciaal moment: ik voelde mijn boosheid vanuit m’n tenen in rap tempo opstijgen en… knalde voor het eerst van mijn leven even zeer fel tegen hem uit… Maar warempel: het had effect! Waar hij eerst al zijn ongemak, vermoeidheid en frustratie nogal onaardig op mij projecteerde en mij luid mopperend overal de schuld van gaf, bond hij nu zowaar in. En eerlijk is eerlijk: ook mij luchtte het behoorlijk op. Jawel, ik had een waardevolle les geleerd: echt boos zijn is fijn, kan ongewenst gedrag (tijdelijk) stoppen en maakt voor de ander duidelijk dat er een grens is bereikt.

Tegelijk, vijf minuten later voelde het toch dubbel. Ik wist dat er méér nodig was om samen uit deze benarde situatie te komen.

Alle communicatietheorieën van de afgelopen twintig jaar schoten die ochtend door mijn hoofd. Bovendien raadpleegde ik enkele moeders met al wat oudere kinderen links en rechts voor advies. Deze reflectie hielp me om meer afstand te nemen van de situatie. Dat was fijn. Maar vooral kreeg ik het inzicht om letterlijk ook meer afstand te nemen van mijn zoon als hij zich chagrijnig voelde. Of zoals één moeder het geweldig verwoordde als antwoord op mijn vraag wat zij deed als haar kind erg mopperig was: “Zoek dekking!”. Vanuit mijn veronderstelling hem ermee te helpen, zag ik mezelf namelijk juist precies het tegenovergestelde doen: bij hem zijn, er voor hem willen zijn, hem helpen, aandacht geven, samen iets doen…

En ja, dan vervolgens beteuterd en boos worden als hij daar onaardig op reageerde. Domdomdom. Verstikkend zelfs, nu er ik nog eens op terug kijk! Brrrr! Slimmer bleek het om juist afstand te nemen, hoewel dit zó tegen mijn natuur ingaat. Maar toch, ik heb letterlijk ervaren dat dit een beter antwoord was dan mijn reflex van misschien wel het hengelen naar aandacht en bevestiging. Ik blijk door te schieten in gedrag waar ik (geloof ik) juist zelf behoefte aan heb als ik mopperig ben: toenadering voelen, een arm om mee heen en horen dat alles goed is. Terwijl het beter werkte hem rustig duidelijk te maken dat we het voor beiden beter werkte als we even wat voor onszelf gingen doen.

Gelukkig blijken kinderen zeer loyaal en wel wat incasseringsvermogen te hebben. Aan het einde van de week gaf hij dan ook aan dat hij een zeer leuke week had gehad en volgend jaar wel weer mee wilde ;-)! Eind goed, al goed…

Nuttig zo, dit terugblikken op een betekenisvolle ervaring en m’n lessen eruit te pikken. De uitdagende ervaring krijgt er namelijk een fijnere lading van voor mezelf, wie weet inspireert het jou en ik leer ervan voor de toekomst. Zo hebben wij bijvoorbeeld met z’n drieën nog een tweeweeks bergsportkamp in Oostenrijk voor de boeg. Wederom verheugen wij ons er op. Wederom zit de auto tot de nok toe vol. En wederom zullen er momenten zijn dat zoon- EN manlief dit keer (en jawel, ook ikzelf) mopperig en chagrijnig zijn. Zoek dekking, is mijn mantra nu. Ik ben benieuwd!